ΑΠΟΦΑΣΗ-ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ. Ασπίδα προστασίας στον εργαζόμενο που τραυματίζεται στη δουλειά του.

Αν δεν το κάνει και σταματήσει να τον απασχολεί, τότε αυτή η απομάκρυνση θεωρείται καταχρηστική και άκυρη, και ο εργοδότης υποχρεώνεται να καταβάλει μισθούς υπερημερίας για όσο διάστημα αρνιόταν να τον απασχολεί στη νέα θέση εργασίας, όπου μπορούσε να ανταποκριθεί. Σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τα εργασιακά δικαιώματα, ο Αρειος Πάγος επιχειρεί να βάλει «φρένο» σε εργοδοτικές αυθαιρεσίες και αξιοποιώντας ως νομικό «όπλο» το Σύνταγμα υψώνει «ασπίδα προστασίας» για τον εργαζόμενο, και ιδίως για εκείνον που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και αναπηρίας, για τα οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος και τα οποία απέκτησε στη διάρκεια της εργασίας.

Με μια εξαιρετικά θεμελιωμένη απόφαση, που δίνει νέες διαστάσεις στη νομολογία για τα εργατικά ατυχήματα και δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπο της Δικαιοσύνης, ο ΑΠ απέκρουσε ως αντισυνταγματική, καταχρηστική και αντίθετη στις αρχές της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών την προσπάθεια εργοδότριας επιχείρησης να «ξεφορτωθεί» εργαζόμενό της, όταν χτύπησε σοβαρά επιχειρώντας να εκτελέσει όσο το δυνατόν καλύτερα την εργασία του, έστω και με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας.

Για τον τραυματισμό αποδείχθηκε, μάλιστα, ότι δεν ευθυνόταν ο ίδιος, αλλά τα αρμόδια στελέχη της εταιρείας, που δεν φρόντισαν για τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας και γι’ αυτόν τον λόγο καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 18 μηνών.

Η Δικαιοσύνη αντιμετώπισε κατάλληλα την ανάλγητη εργοδοτική προσπάθεια να καταλογίσει καταχρηστική συμπεριφορά στον εργαζόμενο (έμεινε παραπληγικός σε αναπηρικό αμαξίδιο εξαιτίας του τραυματισμού) επειδή επέμενε να συνεχίσει να δουλεύει σε άλλη θέση, ηπιότερη από εκείνη που είχε, ενώ η επιχείρηση υποστήριζε ότι επιμένοντας να θέλει να δουλεύει εκεί, αντί να πάρει σύνταξη αναπηρίας και να πάει στο σπίτι του, ήθελε να τη ζημιώσει!

Η υπόθεση
Με μια παιδαγωγικού χαρακτήρα απόφαση-σταθμό, ο ΑΠ επέστρεψε στην εταιρεία τη «μομφή» της καταχρηστικής συμπεριφοράς, υπογραμμίζοντας ότι ακόμα και αν είναι αληθινοί οι ισχυρισμοί της ότι ο εργαζόμενος δεν απευθύνθηκε στον ασφαλιστικό φορέα (ΙΚΑ) για να ζητήσει σύνταξη αναπηρίας, όπως δικαιούτο λόγω του εργατικού ατυχήματος, και ότι εκείνη του κάλυψε το κόστος νοσηλείας και στο εξωτερικό, καταβάλλοντας περίπου 200.000 ευρώ, και πάλι αυτοί οι ισχυρισμοί δεν αρκούν για να θεμελιώσουν καταχρηστική στάση από την πλευρά του εργαζομένου.

Η υπόθεση αφορά πτυχιούχο μηχανολόγο ΤΕΙ, που δουλεύοντας σε εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στη Β. Ελλάδα, στα τέλη του 2010, τραυματίστηκε σοβαρά, ενώ παρείχε υπηρεσίες στη μονάδα παραγωγής ανάκτησης θείου. Καθώς είχε σταματήσει η αυτόματη λειτουργία της μονάδας, οι εργαζόμενοι ανέβαιναν σε πατάρι σε ύψος 4 μέτρων από το έδαφος, πατώντας σε σωλήνα νερού και ακουμπώντας την πλάτη τους σε ανενεργό σωλήνα για στήριξη, προκειμένου να ρυθμίσουν με λεπτές κινήσεις χειροκίνητη βάνα, ώστε με τον αέρα να αποφευχθεί ο κίνδυνος εκδήλωσης πυρκαγιάς στη μονάδα.

Κάποια στιγμή ο σωλήνας παροχής νερού υποχώρησε και ο νέος πέφτοντας με ορμή στο έδαφος από ψηλά τραυματίστηκε σοβαρά, εμφανίζοντας από τη μέση και κάτω παραπληγία, που παρά τη βελτίωση της υγείας του τον έχει καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι. Το δικαστήριο αναγνώρισε την ευθύνη της εταιρείας, γιατί δεν φρόντισε για μέτρα ασφαλείας. Στη μακρά περίοδο νοσηλείας, η εταιρεία ενημερωνόταν για την υγεία του (επιδοτούμενη από το ΙΚΑ με επίδομα ασθενείας) και την πρόθεσή του να επανέλθει στην εργασία σε κενή θέση αποθηκάριου ή στην πύλη της βιομηχανίας, όπου λόγω της κατάστασής του μπορούσε να αντεπεξέλθει.

Η εταιρεία αρνήθηκε όχι γιατί δεν υπήρχε θέση ανάλογη με τα προσόντα του, αλλά επικαλούμενη προσχηματικά ότι απαγορευόταν η είσοδος σε ΑμεΑ, κάτι που αφορούσε όμως τις μονάδες παραγωγής και όχι τις βοηθητικές εγκαταστάσεις. Η άρνηση αυτή κρίθηκε ότι αποτελεί «καταχρηστική άσκηση διευθυντικού δικαιώματος» και «απαγορευμένη διακριτική μεταχείριση», αφού κατά τις αρχές της καλής πίστης η εταιρεία όφειλε να προσαρμόσει την απασχόλησή του στη φυσική του κατάσταση αποδεχόμενη την εργασία, στην οποία μπορούσε να αντεπεξέλθει. Αποκρούοντας δύο φορές τις προσφερόμενες νέες υπηρεσίες του, η εταιρεία έφτασε στο σημείο να θεωρήσει ότι η μακρά αποχή του προς αποκατάσταση της υγείας του και η «διαρκής ανικανότητα» «ενείχαν σιωπηρή δήλωση βούλησης για οικειοθελή αποχώρησή του και μονομερή λύση της εργασιακής του σχέσης από τον ίδιον». Ο εργαζόμενος προσέβαλε στη Δικαιοσύνη την απομάκρυνσή του, θέλοντας να συνεχίσει να εργάζεται, επικαλούμενος το νεαρό της ηλικίας του, τις μεγάλες ανάγκες που δημιούργησε η νέα κατάσταση.

Η εταιρεία ισχυρίστηκε ότι επέδειξε καταχρηστική συμπεριφορά απέναντί της, γιατί παρέμεινε ηθελημένα αδρανής, αποφεύγοντας αδικαιολόγητα και εντελώς κακόβουλα να επιδιώξει τη χορήγηση σύνταξης αναπηρίας, εισπράττοντας από το ΙΚΑ τα χρήματα που θα έπαιρνε από την ίδια. Ο ΑΠ ξεκαθάρισε την ακυρότητα της απομάκρυνσης, την καταχρηστικότητα της συμπεριφοράς της εταιρείας, υποχρεώνοντάς την να καταβάλει 14.870 ευρώ σε μισθούς υπερημερίας για όσο διάστημα αρνιόταν να τον απασχολήσει στη νέα θέση (αρχικά 9 μήνες).

ΑλΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

 

ΤΙ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Με «όπλο» το Σύνταγμα το δικαστήριο ξεκαθάρισε ότι τα ζητήματα αναπηρίας εντάσσονται κατά κύριο λόγο στην κοινωνική ασφάλιση, καθώς επίσης ότι το κρίσιμο στοιχείο δεν είναι η έξοδος, αλλά η είσοδος και η παραμονή των αναπήρων στην αγορά εργασίας.

ΠΗΓΗ: ΕΦ. ΕΘΝΟΣ.