Ξεπούλημα, έγκλημα και τιμωρία. Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου.

Του Νίκου Μπογιόπουλου “Unfollow”

ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ «ΜΕΙΩΣΟΥΝ» ΤΟ ΧΡΕΟΣ Η ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ. ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ, ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΑΥΞΑΝΕΙ! ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ…

 Η πολιτική έχει μεγάλη σχέση με τα μαθηματικά, διαφέρει όμως σε τούτο: Δεν μπορεί να βασίζεται σε αξιώματα, αλλά μόνο σε θεωρήματα. Ό,τι λέγεται δηλαδή στην πολιτική πρέπει να αποδεικνύεται κιόλας. Εκείνη η πολιτική που έχει ανάγκη από αναπόδεικτα «αξιώματα» για να περπατήσει είναι προφανές ότι προωθείται με όχημα την προπαγάνδα της λοβοτομής, με την πλύση εγκεφάλου. Η τελευταίας κοπής πλύση εγκεφάλου που κατακλύζει τον δημόσιο βίο είναι η προπαγάνδα που ισχυρίζεται πως «η μείωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων περνάει μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου τομέα».

Ρωτάμε: Αν το ξεπούλημα ήταν το αντίδοτο στο χρέος, γιατί στην Αμερική της πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων, το δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 14 τρισ. δολάρια: Γιατί στη Βρετανία του διαρκούς θατσερισμού, το χρέος έχει εκτιναχθεί πάνω από 1 τρισ. λίρες; Γιατί στην ευρωζώνη την τελευταία τριετία της διαρκούς μείωσης του «κοινωνικού» και της διαρκούς επέκτασης του «ιδιωτικού», το χρέος έχει αυξηθεί κατά δέκα μονάδες και έχει ξεπεράσει το 90% του ευρωενωσιακού ΑΕΠ;

Ρωτάμε: Αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «κρίση χρέους» (για να μην πουν καπιταλιστική κρίση) εκδηλώθηκε με την κατάρρευση των τραπεζών σε Αμερική, Ιρλανδία Ισπανία. Αλήθεια, η Lehman Brohers στις ΗΠΑ, η Bankia στην Ισπανία, η Αγγλοϊρλανδική Τράπεζα στην Ιρλανδία, δεν ήταν ιδιωτικές; 

Στην Ελλάδα τα πάνω από 200 δισ. ευρώ που έχουν πάει στους τραπεζίτες από το 2009 και μετά, και τα οποία πληρώνει με αίμα ο ελληνικός λαός, δεν πήγαν σε ιδιωτικές τράπεζες; Επομένως το θέμα του χρέους δεν έχει σχέση με το αν στον καπιταλισμό υπάρχει ή δεν υπάρχει «κρατικός τομέας» της οικονομίας. Έχει να κάνει με το ότι το καπιταλιστικό κράτος, με λιγότερα με περισσότερο ή με καθόλου «κρατικό τομέα» στην οικονομία, φορτώνει τα χρέη των καπιταλιστών στα δημόσια ταμεία και μετά καλούνται να τα πληρώσουν οι λαοί.

Ας έρθουμε τώρα σε αυτό το τρελό γλέντι, στο μεθύσι ευτυχίας που παρακολουθούμε εσχάτως στα δελτία των οκτώ, όπου η λέξη «αποκρατικοποίηση» συνοδεύεται από αλαλαγμούς χαράς. Οι παπαγάλοι των σωτήρων έχουν ξετρελαθεί με το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ, προσεύχονται για νέα ξεπουλήματα με αφορμή την επίσκεψη Σαμαρά στο Πεκίνο, διαπιστώνουν «μηνύματα εμπιστοσύνης των επενδυτών» με αφορμή την έλευση των Καναδών στο αεροδρόμιο των Σπάτων, επιταχύνουν το ξεπούλημα της ΔΕΗ, επιδαψιλεύουν ύμνους στην κυβέρνηση γιατί «άρχισαν επιτέλους οι αποκρατικοποιήσεις», και γενικώς βρίσκονται σε έναν παροξυσμό που θυμίζει τον αξέχαστο Αυλωνίτη να διαλαλεί την πραμάτεια του φωνάζοντας: «Περάστε, κύριοι, ό,τι πάρετε ένα τάληρο, κύριοι…»

Αλλά η πραμάτεια του Αυλωνίτη ήταν δική του. Ό,τι ξεπουλάει η συγκυβέρνηση, το ΤΑΙΠΕΔ και η κομπανία των οκτώ, από επιχειρήσεις μέχρι φράγματα κι από υποδομές στρατηγικού χαρακτήρα μέχρι νερό, γη και θάλασσα, από πού τα φέρανε; Από το σπίτι τους;

Αν αυτό το ξεπούλημα είναι «αναπτυξιακό» και «φιλολαϊκό», γιατί η Ελλάδα δεν γνώρισε καμία φιλολαϊκή ανάπτυξη, παρά τις Ούλεν, τις Πάουερ, τις Πεσινέ, τους Τομ Πάπας, τους Ωνάσηδες, τους εθνικούς εργολάβους, τους εθνικούς προμηθευτές και τους εθνικούς «νταβατζήδες», που της πίνουν το αίμα από συστάσεως της; 

Αν το δικό τους κράτος είναι παρακολούθημα των μονοπωλίων, αν τα πιάνει από τις ιδιωτικές Siemens, αν τα βάρη των ιδιωτικών Lehman Brothers στις ΗΠΑ, των ιδιωτικών Bankia στην Ισπανία, των ιδιωτικών τραπεζών στην Ελλάδα, τα φορτώνει στο δημόσιο ταμείο και από εκεί στη πλάτη των λαών, από πού προκύπτει ότι το ξεπούλημα είναι το αντίδοτο στο συνειδητά και ταξικά ξεπουλημένο δικό τους κράτος; Αν ο λεγόμενος δημόσιος τομέας δουλεύει για λογαριασμό των ιδιωτών κι αν οι μέχρι τώρα κερδοφόροι τομείς του δούλευαν και δουλεύουν για λογαριασμό των «αφεντικών», από πού προκύπτει ότι το ολικό ξεπούλημα τους θα είναι υπέρ του λαού και όχι εις βάρος του λαού, όπως συνέβαινε με το έως τώρα μερικό ξεπούλημα τους;

Λένε ότι, αν ξεπουλήσουν τα πάντα, θα μειωθεί το χρέος, θα μειωθούν τα ελλείματα, θα μειωθεί η ένταση της λιτότητας. Προσπερνάμε την απάτη πως ξεπουλώντας κερδοφόρους τομείς θα μειώσουν το χρέος, και μάλιστα τη στιγμή που στερούν έσοδα και κέρδη από το Δημόσιο για να τα χαρίσουν απευθείας στους κεφαλαιοκράτες, και θυμίζουμε:

Πρώτον: Το έτος 2000, το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 139,2 δισ. ευρώ. Το 2012, το δημόσιο χρέος, και μάλιστα παρά το «κούρεμα», έφτασε στα 305 δισ. ευρώ.

Δεύτερον: ‘Εως το τέλος της δεκαετίας του 2000 είχαν ξεπουλήσει και ξαναξεπουλήσει τον Σκαραμαγκά και όλη σχεδόν τη ναυπηγική βιομηχανία. Είχαν ξεπουλήσει την ΑΓΕΤ, τον ΟΤΕ, το 90% του τραπεζικού τομέα, το λιμάνι του Πειραιά, την «Ολυμπια¬κή», τους οδικούς άξονες της χώρας, το 48,5% της ΔΕΗ, το 38% της ΕΥΔΑΠ, το 64% των Ελληνικών Πετρελαίων, το 49% του ΟΠΑΠ, το 92% της Εθνικής Τράπεζας, το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», τη γέφυρα του Ρίου κ.ο.κ.

Ρωτάμε: Την περίοδο που συνέβησαν ολα αυτά τα ξεπουλήματα, κι αν τα ξεπουλήματα είναι «καλά», είναι «επενδυτικά», είναι «αναπτυξιακά», πολύ περισσότερο αν τα ξεπουλήματα είναι «σωτήρια» από το χρέος, τότε γιατί το χρέος από το 2000 μέχρι το 2012 -ενόσω δηλαδή συνέβαιναν αυτά τα ξεπουλήματα- υπερδιπλασιάστηκε; Η απάντηση είναι προφανής: Δεν ξεπουλούν για να «μειώσουν» το χρέος ή τα ελλείμματα. Αντίθετα. Όσο περισσότερο ξεπουλούν, τόσο περισσότερο το χρέος αυξάνει!

Η αλήθεια είναι ότι: Εμφανίζουν σαν «σωτηρία» την ίδια καταστροφική πολιτική που έχει γεμίσει τα ταμεία των κεφαλαιοκρατών και έχει εκτινάξει τα δημόσια χρέη. Παρουσιάζουν σαν «φάρμακο» την ίδια εκείνη δηλητηριώδη πολιτική που έχει διαλύσει την Ελλάδα. Ισχυρίζονται πως παραμένει «επιβεβλημένος» εκείνος ακριβώς ο «μονόδρομος» του ξεπουλήματος που ακολουθούν επί δεκαετίες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αποκαλούν «φιλόδοξη» και «αναγκαία» την ίδια εγκληματική πολιτική που έχει χρεοκοπήσει τους Έλληνες και τους έχει αποστερήσει από τον δημόσιο πλούτο τους.Έχουν ορκιστεί πίστη στο ξεπούλημα πολύ πριν εμφανιστεί η «τρόικα». Πολύ πριν ανακαλύψουν ως πρόσχημα το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα.

Αν όλο αυτό το ξεπούλημα δεν εμποδιστεί και δεν ακυρωθεί από τον μόνο που μπορεί να το σταματήσει και να το αποτρέψει, από τον λαό, αν όλη αυτή η λεηλασία συντελεστεί, χρειάζεται να συντελεστεί με λαδώματα και με «μαύρα» για να καταγραφεί στην ιστορία της Ελλάδας ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο που γνώρισε ποτέ ο τόπος;

Ας αναρωτηθούμε: Αυτό το εκκολαπτόμενο σκάνδαλο των σκανδάλων, αυτό το προγραμματισμένο και προαποφασισμένο έγκλημα των εγκλημάτων, ακόμα κι αν διεκπεραιωθεί με «ικανοποιητικό τίμημα» (!), χωρίς μίζες, «νόμιμα», «ηθικά» και καπιταλιστικά, αλήθεια, πού αλλού θα έχει διαπραχθεί; Το έγκλημα που ετοιμάζουν δεν έχει ισοδύναμο παρά μόνο σε χώρες που τελούν υπό κατοχή, όπως, για παράδειγμα, συνέβη με τη διαρπαγή του δημόσιου πλούτου του Ιράκ από τους Αμερικανούς.

Όμως η Ελλάδα είναι μια πολιτισμένη χώρα, με βιομηχάνους, με τραπεζίτες, με εργολάβους, με εφοπλιστές. Και με ένα πολιτικό σύστημα προσαρμοσμένο στα μέτρα τους και στις διεθνείς συμμαχίες τους. Ως εκ τούτου δεν έχει ανάγκη από ξένες επεμβάσεις.

Η Ελλάδα διαθέτει τη δική της εσωτερική δύναμη «κατοχής»: Τους αστούς της, τους ολιγάρχες της, τους καπιταλιστές της, τους κεφαλαιοκράτες της, την πλουτοκρατία της και τα πολιτικά τους ανδρείκελα. Μόνο που -δυστυχώς για τους επίδοξους εκποιητές- διαθέτει και λαό. Που αντέχει πολλά. Μέχρι τη στιγμή που φτάνει στο «ως εδώ και μη παρέκει». Και τότε δεν τον σταματάει τίποτα. Αμήν…

 Αναδημοσίευση απο Βαθύ Κόκκινο.