Η τοποθέτηση της ΑΣΕ στο 31ο συνέδριο της ΟΜΕ-ΟΤΕ.

Συνέδριο ΟΜΕ-ΟΤΕ Μάης  2006

Να διαλέξουμε το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα

-Σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις απέτυχαν να πείσουν τους λαούς ότι μπορούν να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον και επιμένουν στην γενίκευση της ελαστικής, ανασφαλούς προσωρινής και κακοπληρωμένης εργασίας.

-Νεοφιλελεύθεροι και Σοσιαλφιλελεύθεροι, στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, στηρίζουν την ίδια πολιτική και προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι δεν υπάρχει άλλο μέλλον από τον εργασιακό μεσαίωνα.

-Την ίδια ώρα ο «πολιτισμένος» κόσμος χορεύει στους ρυθμούς του πολέμου, από την εισβολή στο Αφγανιστάν, στην κατοχή του Ιράκ, στο στραγγαλισμό του λαού της Παλαιστίνης, στη σχεδιαζόμενη επίθεση στο Ιράν.

-Οι λαοί είναι αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, που σκορπά φτώχεια, πόλεμο, λεηλασία της φύσης, βία και καταστολή

-Τα πάντα. υποτάσσονται στις ανάγκες του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας.

-Στην Ελλάδα ζούμε στον αστερισμό της ουσιαστικής συναίνεσης και συμφωνίας ΠΑΣΟΚ & ΝΔ.

-Αφού δεν μπορούν να διαφωνήσουν στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, δίνουν τη «μάχη» των «μοντέλων», Ιρλανδικό ή Σουηδικό, αρκεί η συζήτηση να μην έρχεται στο «Ελληνικό» μοντέλο.

-Κάθε μέτρο της κυβέρνησης ή το έχει εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ –επιστρατεύσεις απεργών– ‘η είναι εφαρμογή ή συνέχεια δικιάς του πολιτικής –ιδιωτικοποιήσεις– ή το έχει εξαγγείλει ήδη ο Παπανδρέου –ασφαλιστικό, ανασφάλιστη εργασία για τους νέους-.

Η πολιτική της κυβέρνησης ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις των εργοδοτών:

-Αυξήσεις στα τιμολόγια ΔΕΗ, ΟΤΕ, αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών και υπεραστικών συγκοινωνιών,  νέες ιδιωτικοποιήσεις σε ΔΕΚΟ και Δημόσιο, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ & διαιώνιση της λιτότητας

-Οι προεκλογικές υποσχέσεις στους 200.000 συμβασιούχους αποδείχτηκαν απλώς ψέματα.

-Με αυξήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης, έδωσε επιπλέον Κέρδη στους βιομηχάνους και τους μεγαλέμπορους.

-Μας κοροϊδεύουν δίνοντας μας αυξήσεις ψίχουλα. Η «έγνοια» του Αλογοσκούφη για εργαζόμενους & συνταξιούχους συναγωνίζεται το ενδιαφέρον των μητροπολιτών γα την ηθική και την αρετή.

-Με τα σχέδια για το ασφαλιστικό, που έχει ήδη ανοίξει (και με την αρωγή Πολυζογώπουλου), προωθούνται αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης και μειώσεις των συντάξεων.

-Με την απελευθέρωση του ωραρίου και την ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των εργασιακών μας  σχέσεων θέλουν εργαζόμενους λάστιχο χωρίς δικαιώματα!

-Η πολιτική αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργοδοτών και εντάσσεται σε μια συνολική Πανευρωπαϊκή στρατηγική.

-Μας θέλουν ακόμη πιο φθηνούς, ευέλικτους & παραγωγικούς.

-Δε τους φτάνουν όσα κέρδισαν από τις κρατικές προμήθειες, τα Ευρωπαϊκά πακέτα, την Ολυμπιάδα.

–Με την απειλή ότι θα μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στα Βαλκάνια και την Κίνα, θέλουν να μας κάνουν να δουλεύουμε σαν τους Κινέζους, να δεχτούμε την υπερεκμετάλλευση στο όνομα της «παγκοσμιοποίησης» και της «ανταγωνιστικότητας».

-Τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων στην Ευρώπη είναι ο πρώτος στόχος του κεφάλαιου.

-Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του κόστους εργασίας από το 1995 στο Εσσεν μέχρι την Λισσαβόνα με διάφορες αποφάσεις της ΕΕ γίνεται πράξη η συρρίκνωση ΟΛΩΝ  των δικαιωμάτων μας, εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών.

-ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ,  στην Ευρωβουλή ψηφίζουν όλες τις στρατηγικές επιλογές του κεφάλαιου και της εργοδοσίας και στην Ελλάδα κλαψουρίζουν για τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών και  πουλάνε ελπίδες για ένα άλλο κόσμο που είναι εφικτός!!

-Συνάδελφοι κανένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός για τους εργαζόμενους όσο υπάρχει καπιταλισμός, όσο υπάρχουν κέρδη και ανταγωνιστικότητα.

-Πρέπει να τους σταματήσουμε;

-Πρέπει  να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας;

-Αυτό τον αγώνα δε μπορούν και δεν θέλουν να τον δώσουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.

-Οι συνδικαλιστές  ΠΑΣΟΚ, ΝΔ & ΣΥΝ που έβαλαν χθες πλάτη στον Σημίτη, τώρα στηρίζουν τον Καραμανλή. Ποιος ξεχνάει τη συμμετοχή τους στους προσχηματικούς Κοινωνικούς Διάλογους.

-Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ τα Εργατικά Κέντρα, οι ομοσπονδίες, ακόμα και πρωτοβάθμια σωματεία υποταγμένα στην εργοδοτική πολιτική και στη λογική του κομματικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού,

–Αντικειμενικά δρουν ως αμορτισέρ των κοινωνικών κραδασμών που επιφέρουν στους εργαζόμενους αυτά τα μέτρα και οι αντίστοιχες πολιτικές, κυβέρνησης και ΕΕ.

-Οι διεκδικήσεις περιορίζονται στα όρια του εφικτού και του ρεαλισμού που επιτρέπει αυτός ο ρόλος τους και δεν εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες των εργαζομένων.

-Φυσικά δεν κάνουν τίποτα για την οργάνωση του κόσμου της εργασίας στις μεγάλες Ιδιωτικές επιχειρήσεις, στους μετανάστες, στους ανέργους.

-Πλήρης γραφειοκρατία και πλήρης αναξιοπιστία του σημερινού ΣΚ και της ηγεσίας του, από την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

• Με τη 2χρονη Εθνική Γενική ΣΣΕ προσέφεραν εργασιακή ειρήνη στην κυβέρνηση και τον ΣΕΒ.
• Με τις κινητοποιήσεις εκτόνωσης και όχι σύγκρουσης, με πρακτικές όπως η 4ωρη στάση εργασίας στο τέλος της βάρδιας και τα συλλαλητήρια για τη τιμή των όπλων δεν δίνουν πραγματικές διεξόδους στη λαϊκή οργή.
• Με προκλητικές κινήσεις όπως η ίδρυση …ιδιωτικού πανεπιστημίου (Ακαδημία Εργασίας).

 -Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τον κρατικό-κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό.

-Τα αντεργατικά σχέδια κυβέρνησης, ΕΕ & εργοδοτών για να περάσουν στους εργαζόμενους χρειάζονται την υπογραφή και αυτών των συνδικαλιστών.

-Όμως, αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί να τον δώσει ούτε το ΠΑΜΕ, που ως μόνη διέξοδο προβάλλει την αλλαγή των συσχετισμών και την ενίσχυση του κόμματος και των μηχανισμών του και υποτιμά τη δυνατότητα για πραγματικούς και νικηφόρους εργατικούς & κοινωνικούς αγώνες.

-Άλλο πράγμα ο μαχητικός, αποφασιστικός εργατικός αγώνας και άλλο η κομματική επίδειξη και περιχαράκωση.

-Άλλο πράγμα η υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, με αγώνες που βρίσκονται στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων και άλλο η κηδεμονία και ασφυκτικός έλεγχος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ.

-Από πού και ως που, η ανάγκη για κοινό αγώνα πρέπει να αντιμετωπίζει το εκβιαστικό δίλημμα: για να αγωνιστούμε μαζί πρέπει να μπείτε στο ΠΑΜΕ;

-Μέσα σ αυτές τις συνθήκες και σε αντιπαράθεση με ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΑΣ & ΠΑΜΕ, οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι στην σκέψη και την δράση μπορεί και πρέπει να πρωτοστατήσουν στην ενότητα των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, για την ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων που θα ξεφεύγουν από τα όρια της κυρίαρχης πολιτικής και θα γραφούν στις σημαίες και τα πανό τους, τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα των εργαζομένων.

Πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος για το εργατικό κίνημα

• Πιστεύουμε στην ενότητα των εργαζόμενων δημόσιου & ιδιωτικού τομέα, ανέργων, απασχολήσιμων & μεταναστών.
• Πιστεύουμε στον παρατεταμένο συντονισμένο εργατικό αγώνα με αγωνιστικό συντονισμό των ίδιων των πρωτοβάθμιων σωματείων, για να μη μένουν απομονωμένοι οι αγώνες, αλλά και για να μη τους υπονομεύουν οι συμβιβασμένες κρατικο-κομματικο-εργοδοτικές ηγεσίες των ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ.
• Πιστεύουμε ότι με αποφασιστικές απεργιακές συγκρούσεις και συντονισμένους διακλαδικούς αγώνες με κλιμάκωση και διάρκεια ενάντια στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό.
• Πιστεύουμε στην πλήρη προβολή των σύγχρονων εργατικών αναγκών και διεκδικήσεων σε ρήξη και σύγκρουση με τις πολιτικές κυβέρνησης,  Ε.Ε & εργοδοσίας

——————————————————————————————————————–

-Θέλουμε να βρεθούμε στο δρόμο της εργατικής διεκδίκησης, διαμαρτυρίας & αξιοπρέπειας, αφήνοντας στην άκρη, τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, το ρουσφέτι και το φόβο.

-Με την εργαζόμενη πλειοψηφία, στους δρόμους του αγώνα, για την τελική νίκη της εργατικής τάξης.

-Με συνδικάτα για τους εργαζόμενους,      χωρίς Διευθυντές,

    με ταξική αναφορά,

    με ενότητα στη δράση και πλήρη ρήξη,

    με τις λογικές που το υποτάσσουν στην πολιτική του κεφαλαίου και της εργοδοσίας,

    με Γενικές Συνελεύσεις,

    με απλή και ανόθευτη αναλογική,

-χωρίς λογοκρισία στα έντυπα και τις εφημερίδες,

-χωρίς συνδικαλιστικούς μισθούς,

-χωρίς μόνιμους συνδικαλιστές ξεκομμένους από την παραγωγή.

Για να δούμε τι έχουμε να κάνουμε σήμερα:

-Τι είναι αυτό που λείπει; 

-Τι είναι αυτό που χρειάζεται το συνδικάτο;             Οργανωτικές αλλαγές;

Εμείς πιστεύουμε ότι το βασικό που χρειάζεται είναι:

-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ,

-ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ,

-ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

-και ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ δίπλα & μαζί  με τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς.

Η δράση της ΑΣΕ κόντρα στην εργοδοσία και την Συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΣ) είναι χαρακτηριστική, έφερε μικρές νίκες για τους εργαζόμενους, τους έκανε να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, ενώ ταυτόχρονα αποκάλυψε και τον ρόλο του προεδρείου ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΑΣ. Πχ

   1.      Ολυμπιακά έργα.

   2.      ΤΑΠ-ΟΤΕ στο ΙΚΑ.

   3.      Συμβασιούχοι Hellas Com, Temagon.

   4.      Δήλωση ΑΜΑ.

   5.      Εργολαβίες ΝΣ, Δικτύου, κλπ.

   6.      Οργανωτικά. ΠΣΥΠ, ΠΕΠΑΣΥ, κλπ

   7.      Αναγνώριση στρατιωτικής θητείας.

Η ΑΣΕ έτσι θα συνεχίσει να αγωνίζεται,

μαζί με τους εργαζόμενους πρώτης γραμμής,

-Μπορούμε να επιβάλουμε λύσεις υπέρ των εργαζομένων.  Στα πρωτοβάθμια σωματεία, στην ΟΜΕ-ΟΤΕ, στην Διοίκηση και στην κυβέρνηση:

-Μπορούμε να οικοδομήσουμε μια νέα ανεξάρτητη ταξική ενότητα που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή μας.

Σπάσιμο της λογικής των ρετιρέ που ενεργοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό και ανάπτυξη της αλληλεγγύης με την κοινωνία και όλους τους εργαζόμενους.

Αποκάλυψη στους εργαζόμενους των δούρειων ίππων που χρησιμοποιούν κυβέρνηση και εργοδοσία: ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΌΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ